Voorheen was mijn leven doordrenkt van jaloezie, een jaloersheid jegens vrouwen die vertroeteld werden door hun partners, terwijl ik stilletjes dacht dat ik moest vechten voor elke vorm van geluk. Maar diep van binnen wist ik dat er meer moest zijn. "Pain is Love," zei ik stoer, blind voor de destructieve patronen die mijn relaties doordrenkten.

Als alleenstaande moeder was ik vastberaden nooit om hulp te vragen, en daardoor liet ik toe dat anderen mij vernietigden, omdat ik geloofde dat ik dat verdiende. Ik koesterde jaloerse vriendschappen, een spiegel van mijn innerlijke strijd. Ik omarmde het martelaarschap, overtuigd dat het beter was dan het stellen van grenzen.

Maar toen zag ik het patroon. Vrouwelijkheid in mijn familie was altijd een strijd geweest, gekenmerkt door misbruik en stilzwijgen. Vrouwen waren onzichtbaar, tenzij ze nuttig waren voor mannen. Ze waren geconditioneerd om stil te zijn, uit angst voor isolatie.

Maar er begon iets te veranderen. Ik ontdekte dat vrouw-zijn geen zwakte was, maar kracht. Ik leerde dat mijn jaloezie eigenlijk een diep verlangen was om mijn vrouwelijkheid te omarmen.

Nu, als ik zie hoe andere vrouwen geliefd worden, voel ik me veilig. Ik weet hoe dat voelt. Het genezen van mijn trauma's heeft me geholpen mijn vrouwelijkheid te omarmen op manieren die ik nooit voor mogelijk hield. Ik ben de moeder die ik wenste te hebben, en mijn dochter begrijpt haar vrouwelijke kracht.

Aan de vrouwen die ik ooit benijdde: sorry. Ik begreep mijn eigen kracht niet. Maar nu wel. Dankjewel voor het laten zien hoe het is om geliefd te worden.

Ik bid dat elke vrouw die dit leest, ware liefde vindt in haar vrouwelijkheid.

Tijdens onze laatste Ubuntu Tribe-meeting besefte ik dat velen van ons valse identiteiten koesteren. Maar het is tijd om te kiezen voor jezelf. Je hoeft het niet alleen te doen. Kom erbij en ontdek jouw kracht. Meld je hier direct aan.